Θανάσης Κ.
“Μέρα του άνδρα” σήμερα, λέει το καλεντάρι…
Δεν εκτιμώ ιδιαίτερα αυτές τις άνωθεν καθορισμένες “μέρες” για να τιμάμε… “πρόσωπα”- απρόσωπα: τη “γυναίκα” τον “άνδρα”, τη “μητέρα”, τον “πατέρα” κλπ.
Καθώς ζούμε στο New Age, είναι κι αυτό μια προσπάθεια υποκατάστασης των “παλαιών” εορτών της Χριστιανοσύνης, που όμως είναι συνδεδεμένες με “ιερά πρόσωπα” – κι έχουν περισσότερο και υψηλότερο “νόημα”…
Όταν γιορτάζουμε τον Άγιο Γεώργιο ή τον Άη Νικόλα ή την Αγία Βαρβάρα, συνδέουμε ένα σημερινό υπαρκτό πρόσωπο – τον “εορτάζοντα” ή την “εορτάζουσα” που φέρει το ίδιο όνομα – με ένα υπαρκτό πρόσωπο από το παρελθόν, που ξεχώρισε και για κάποιο λόγο “άγιασε”.
Όταν γιορτάζουμε τον “άνδρα” ή τη “μητέρα” γενικά, συνδέουμε μια αφηρημένη ιδιότητα (συνήθως βιολογική ή βιολογικά προσδιορισμένη) με όλα τα υπαρκτά πρόσωπα που τη φέρουν σήμερα. Δηλαδή με κανένα συγκεκριμένα…
Τιμάμε την ιδιότητα – όχι συγκεκριμένα πρόσωπα…
Απο-προσωποποιούμε την εορτή.
Όμως, απρόσωπες γιορτές ταιριάζουν σε απρόσωπες κοινωνίες…
Αυτό ακριβώς είναι – η φιλοδοξεί να γίνει – το New Age…
Ανεπαισθήτως μετατρέπουμε τα “πρόσωπα” σε “άτομα”.
Τα πρόσωπα έχουν ταυτότητα – το όνομά τους έχει συμβολικό, έστω, νόημα.
Κι αυτό γιορτάζεται στον Χριστιανισμό (που είναι η Θρησκεία του Προσώπου: του Θείου Προσώπου που ενανθρωπίστηκε και του Ανθρωπίνου Προσώπου, που “θεώνεται”…)
Τα άτομα, αντίθετα, έχουν αφηρημένες “ιδιότητες” – δεν έχουν μοναδική ταυτότητα. Γι’ αυτό και εορτάζουν την “ιδιότητά” τους – όχι το όνομά τους. Γιορτάζουν κάτι εντελώς απρόσωπο…
Του Αγίου Αλεξάνδρου γιόρταζε ο πατέρας μου – σε ό,τι αφορούσε στην ευρύτερη οικογένειά μας, η μέρα ήταν αποκλειστικά αφιερωμένη σε εκείνον. Τώρα δεν βρίσκεται πια στη ζωή. Την ίδια μέρα, όμως, γιορτάζει πλέον ο γιός μου, που φέρει το όνομά του. Η μέρα είναι αποκλειστικά δική του. Και μαζί μνημονεύουμε και τον “εκλιπόντα” από τον οποίο πήρε το όνομά του.
Ο Χριστιανισμός τιμάει τα πρόσωπα – ζώντων και τεθνεώτων!
Όπως το ‘χουμε τώρα, την “ημέρα του πατέρα” γιορτάζω εγώ, γιορτάζει ο γιός μου (εφ’ όσον κι εκείνος έχει παιδί) γιορτάζουν οι γαμπροί μου (οι σύντροφοι των θυγατέρων μου), γιορτάζουν όλοι οι φίλοι μας, γιορτάζουν όλοι σχεδόν οι αρσενικού γένους γνωστοί μας, δηλαδή δεν γιορτάζει κανείς συγκεκριμένα!
Γιορτάζουμε την “πατρότητα” – κανένα πατέρα ξεχωριστά…
Η καρικατούρα του New Age δεν τιμά κανένα πρόσωπο! Αποδομεί τα πρόσωπα, και ό,τι τα ορίζει: την ταυτότητα και την ιδιαιτερότητά τους…
Βάζει στη μηχανή αληθινά πρόσωπα και βγάζει από την άλλη μεριά πανομοιότυπα… “Ανθρωπάκια του Γαϊτη”!
Είναι πολύ ενδεικτικό πως αυτό που απεικόνισε ο Γαϊτης πριν 50 χρόνια ήταν το όραμα μιας δυστοπίας – ενός μελλοντικού εφιάλτη. Κι αυτό εκλαμβάνεται σήμερα ως μια καλαίσθητη διακοσμητική φόρμα..
Τα ανθρωπάκια του Γαϊτη δημιουργήθηκαν για να προειδοποιήσουν – και χρησιμοποιούνται σήμερα για να διακοσμήσου!
Ας είναι, όμως!
Γιορτάζουμε σήμερα την “ημέρα του άνδρα”!
Αλλά δεν είμαστε απολύτως σίγουροι τι ακριβώς σημαίνει άνδρας…
Μέχρι να το βρουν, αυτοί που το γιορτάζουν, να θυμηθούμε λίγο τι μας έλεγαν οι πατεράδες μας – και κυρίως οι μανάδες μας – ότι είναι “άνδρας”…
Άνδρας λοιπόν είναι αυτός που παλεύει, αυτός που δημιουργεί, αυτός που τολμά ακόμα και με όλους εναντίον του, αυτός που ξέρει να θυσιάζεται για όσους αγαπά…
Μπορεί να μην είναι ο “ωραιότερος”, μπορεί να μην είναι ο “δυνατότερος”, μπορεί να μην είναι καν ο “ικανότερος”, αλλά είναι αυτός που ξέρει να ξεχωρίζει την απλή στιγμιαία “επιθυμία” από την “Αγάπη” – κι όταν βρει αυτή που θα αγαπήσει, θα κάνει τα πάντα γι’ πάρτη της.
Θα νοιώσει τον Έρωτα, που είναι θυσιαστική Αγάπη! Θα δώσει στην “εκλεκτή” του την ίδια τη ζωή του: Θα της αφιερώσει τη ζωή του, και θα την προστατέψει με τη ζωή του!
Και θα αγαπήσει Εκείνη που δεν είναι αναγκαστικά, η πιο “όμορφη” ή πιο “σεξουαλική”, η πιο “προικισμένη” (σωματικά ή οικονομικά) – αλλά είναι αυτή που θα μιλήσει μέσα του, θα αναστατώσει “το είναι” του, θα του σταθεί, θα τον βοηθήσει να σηκωθεί όταν πέφτει, θα του μάθει να κερδίζει μετά που έχει χάσει. Θα τον κάνει αληθινό άνδρα!
Όπως κι αυτός θα την κάνει να νοιώσει μοναδική και ανεπανάληπτη! Θα την κάνει να νοιώσει αληθινή γυναίκα! Γεμάτη και ισορροπημένη…
Όλοι οι “ακούραστοι επιβήτορες” δεν είναι αναγκαστικά “άνδρες”!
Όπως και όλα τα “ακόρεστα θηλυκά” που ανάβουν πόθους δεξιά κι αριστερά, δεν είναι αναγκαστικά “γυναίκες”…
Είναι απόλυτα λογικό και φυσιολογικά, νεαρά αγόρια να ψάχνουν την σεξουαλική έκταση σε πολλά κορίτσια.
Όπως είναι ακριβώς το ίδιο, νεαρά κορίτσια να ψάχνουν την ερωτική διέγερση σε διαφορετικούς νεαρούς επιβήτορες.
Όμως τα αγόρια δεν θα γίνουν άνδρες, και τα κορίτσια δεν θα γίνουν ποτέ πραγματικές γυναίκες, αν δεν μάθουν να ξεχωρίσουν τον στιγμιαίο Πόθο, από τον Έρωτα! Ο οποίος εμπεριέχει τον Πόθο, όμως πάει πολύ πιο πέρα από τον Πόθο. Γίνεται διαρκές Πάθος. Πάθος για κοινή ζωή, Πάθος για συντροφικότητα, Πάθος για κοινή δημιουργία.
Πάθος αυτοθυσιαστικό τελικά! Που γι’ αυτό αποκτά νόημα. Γιατί υπερβαίνει την ζωή και νικά το Φόβο του Θανάτου. Μετατρέπεται σε Έρωτα…
— Όποιος βαράει μια γυναίκα ΔΕΝ είναι “άνδρας” είναι το όνειδος των ανδρών. Είναι θρασίμι.
— Όποιος βιάζει μια γυναίκα (ή έστω εκβιάζει μια γυναίκα για να συνευρεθεί μαζί της) δεν είναι άνδρας. Είναι ζώο.
— Όποιος αναζητά “ταίρι” για να “τακτοποιηθεί” οικονομικά, δεν είναι άνδρας, είναι προικοθήρας. Επιτήδειος, αλλά ανίκανος να ερωτευθεί…
— Όποιος πουλάει έρωτες για να ανέβει, δεν είναι άνδρας, είναι ζιγκολό. Προσφέρει εύκολη “ικανοποίηση” στις “απελπισμένες”, αλλά δεν μπορεί να δημιουργήσει. Αγαπά μόνον τον εαυτό – δεν μπορεί να Ερωτευθεί!
— Όποιος φοβάται να χάσει δεν είναι άνδρας! Γιατί δεν ξέρει να αγωνίζεται.
–Άνδρας είναι αυτός που τολμά, ξέρει να χάνει, κι έτσι μαθαίνει τελικά και να κερδίζει.
–Άνδρας είναι αυτός που πέφτει, αλλά ξέρει να σηκώνεται και να συνεχίζει.
–Άνδρας είναι όποιος, αν πιστεύει στο δίκιο του, τα βάζει μόνος με όλους.
Αυτά όλα συνιστούν την αρετή της γενναιότητας!
Που δεν είναι μόνο “ανδρικό” χαρακτηριστικό.
Αλλά είναι το χαρακτηριστικό που κατ’ εξοχήν εκτιμούν οι γυναίκες στους άνδρες. Και τις τραβάει στους αληθινούς άνδρες…
Τις αληθινές γυναίκες, εννοείται…
–Άνδρας δεν είναι αυτός που εύκολα υποκρίνεται διαφορετικούς “ρόλους” για να εντυπωσιάσει και να “ρίξει” τη γυναίκα που έχει απέναντί του.
Άνδρας είναι αυτός που δεν φοβάται να δείξει τον αληθινό εαυτό του!
Κι αληθινή γυναίκα είναι αυτή που ξεχωρίζει τους πραγματικούς άνδρες από τους λαμπερούς χαμαιλέοντες.
Τέτοιες γυναίκες αξίζουν και τον Έρωτα που ένας άνδρας μπορεί να δώσει – και να νοιώσει.
Η Αλήθεια είναι η υπέρτατη τόλμη του άνδρα”.
Και η αυτοθυσία, είναι ο υπέρτατος Έρωτας που μπορεί να προσφέρει ο άνδρας.
Οι αληθινές γυναίκες το ξέρουν αυτό. Και το ξέρουν και το ψάχνουν και το εκτιμούν και το ερωτεύονται με πάθος…
(Οι άλλες, όσες ψάχνουν τον εύκολο εντυπωσιασμό δεν μας πολυ-ενδιαφέρουν.)
Το ερωτικό παιγνίδι, δεν είναι ένα βολικό νταραβέρι, δεν είναι μια εφήμερη “ξεπέτα”, είναι ένα screening process: μια διαδικασία αμοιβαίας επιλογής, όπου συμμετέχουν πολλοί (και πολλές), αλλά τελικά περνάνε λίγοι (και λίγες).
Όποιοι αυτό το καταλαβαίνουν, έχουν ελπίδα να γίνουν αληθινοί άνδρες (και γυναίκες).
Οι υπόλοιποι, ας ξαναπροσπαθήσουν…
— Στη μάχη πάς με την αρματωσιά σου, στην γυναίκα πάς με την Αλήθειά σου! μου έλεγε ένας λαμπρός άνθρωπος – ο πατέρας μου.
(Ο οποίος είχε πολλαπλά κατορθώματα – και στους πολέμους της γενιάς του και στις γυναίκες της ζωής του).
ΥΓ. Μέρα του άνδρα σήμερα, σκέφτηκα να μοιραστώ αυτές τις σκέψεις μαζί σας.
Αφιερωμένες στη μνήμη του πατέρα μου – και σε όλους τους άλλους πραγματικούς άνδρες που δεν βρίσκονται πια ανάμεσά μας.
Αφιερωμένες και στο γιό μου – και σε όλους τους άλλους νεαρούς που σήμερα μεγαλώνουν σαστισμένοι από τα αντιφατικά μηνύματα των καιρών. Και νοιώθουν μπερδεμένοι. Ίσως δεν καταλαβαίνουν ακόμα…
Αλλά αύριο θα καταλάβουν. Όπως κι εμείς δεν καταλαβαίναμε παλαιότερα…
Κι έτσι, ακόμα κι αυτή η ανόητη “μέρα του άνδρα” ίσως αποκτά τελικά κάποιο νόημα: Γιατί συνδέεται με πραγματικά πρότυπα, αληθινών ανδρών που γνωρίσαμε. Και περνάει τα πρότυπα αυτά στους μελλοντικούς άνδρες, που σήμερα παραμένουν ακόμα χωρίς πυξίδα.
Τελικά άνδρας δεν είναι αυτός που “ξέρει” τα πάντα. Αλλά αυτός που ψάχνει συνεχώς την αλήθεια του. Και τελικά βρίσκεται το νόημα της ζωής του.
Δεν είναι αυτός που τα κάνει όλα “σωστά”. Αλλά αυτός που μαθαίνει από τα λάθη του.
Αρσενικός γεννιέσαι. Άνδρας γίνεσαι! Κι όχι πάντα…
(Αυτό το τελευταίο μου το είχε πει κάποτε μια γυναίκα που έζησε γεμάτη ζωή με γενναιότητα πολλών ανδρών και πάθος πολλών γυναικών: Η μάνα μου…)
