Του Θανάση Κ. *Στη Γαλλία μια ομάδα απόστρατων αξιωματικών (μαζί με μερικούς εν ενεργεία συναδέλφους τους), δημοσίευσαν ανοικτή επιστολή στον Τύπο, όπου προειδοποιούν ότι η χώρα τους αποσυντίθεται κι ότι κατάσταση με το λαθρομεταναστευτικό έχει ξεφύγει από κάθε όριο (παρά τις προσπάθειες του Μακρόν να το ελέγξει).
— Ποιός θα το έλεγε πριν από λίγο καιρό ότι θα αποκεφαλίζονται Γάλλοι δάσκαλοι ή θα πυροβολούνται εν ψυχρώ στο δρόμο γάλλοι αστυνομικοί, από αλλόθρησκους, αναρωτιούνται.
Δεν λέμε ότι βρισκόμαστε στα πρόθυρα του εμφυλίου, αλλά δεν απέχουμε πολύ, καταλήγουν.
“Υπό το προσωπείο του αντί-ρατσισμού, άτομα γεμάτα μίσος και φανατισμό περιφρονούν, την χώρα μας, τις παραδόσεις της, την πολιτισμική της παράδοση και θέλουν να την διαλύσουν, ξεριζώνοντας το παρελθόν της και την ιστορία της. Επιτίθενται έτσι εναντίον παλαιών συμβόλων στρατιωτικής και πολιτικής δόξας, αναλύοντας φράσεις ηλικίας πολλών αιώνων.»
«Με την Ισλαμισμό και τις ορδές των συνοικιών αποσπούν πολυάριθμα μικρά τμήματα του έθνους μας για να τα μεταμορφώσουν σε περιοχές υποταγμένες σε δόγματα αντίθετα προς το Σύνταγμά μας.»
«Το μίσος παίρνει την θέση της αδελφοσύνης στις διαδηλώσεις, όπου η εξουσία χρησιμοποιεί τις δυνάμεις της τάξεως ως … αποδιοπομπαίους τράγους, απέναντι στους Γάλλους με κίτρινα γιλέκα που διαδηλώνουν την απελπισία τους. Και αυτό ενώ παρείσακτοι κουκουλοφόροι καταστρέφουν τα εμπορικά καταστήματα και απειλούν ακόμη και τις δυνάμεις της τάξεως, οι οποίες απλά εφαρμόζουν τις δικές σας, συχνά αντιφατικές, εντολές».
Το πιο εκπληκτικό είναι πως, όταν μετά τις πρώτες ώρες η Γαλλική κυβέρνηση αποδοκίμασε τους συντάκτες της επιστολής ως “καραβανάδες”, το κίνημα συμπαράστασης υπέρ τους εκτινάχθηκε! Ο αριθμός των αρχικών υπογραφών εκτοξεύθηκε στις 1500 και λίγο αργότερα ξεπέρασε τις 10 χιλιάδες! Όλοι επώνυμοι. Οι περισσότεροι αξιοσέβαστοι. Καθόλου “καραβανάδες”…
Και στην κοινωνία το επίσημο πρακτορείο δημοσκοπήσεων βρίσκει ότι:
το 58% των Γάλλων πολιτών συμφωνούν με τις διαπιστώσεις της ανοικτής επιστολής,
το 86% των Γάλλων πιστεύουν ότι σε ορισμένες πόλεις ή γειτονιές οι νόμοι της δημοκρατίας δεν ισχύουν πλέον.
το 73% πιστεύει ότι η γαλλική κοινωνία καταρρέει.
ενώ το 45% πιστεύει ότι η Γαλλία σύντομα θα βιώσει έναν εμφύλιο πόλεμο.
Τα πράγματα μοιάζουν να έχουν ξεφύγει.
Στη Γαλλία συντελείται ήδη μια μεγάλη πολιτική ανατροπή. Η Δεξιά Μαρί Λεπέν, ήδη δημοσκοπικά βρίσκεται πάνω από 47% (και συνεχίζει να ανεβαίνει – από το 26% που βρισκόταν προ τετραετίας), ενώ ο Πρόεδρος Μακρόν βρίσκεται στο 51% με ελαφρώς πτωτικές τάσεις. Η Γαλλία μεταστρέφεται…
* Στη γειτονική Ισπανία επίσης η κοινωνία μεταστρέφεται. Στις περιφερειακές εκλογές για τη Μαδρίτη, η τοπική υποψήφια του Κεντροδεξιού Λαϊκού Κόμματος Ντιάζ Αγιούζο, κατάφερε να διπλασιάσει τα ποσοστά της σε σχέση με τις πρόσφατες δημοσκοπήσεις (από το 22% που της έδιναν μέχρι πριν λίγους μήνες ξεπέρασε το 44%!) ενώ ταυτόχρονα άλμα έκανε και το “ακροδεξιό” VOX.
Από την άλλη πλευρά και τα δύο κόμματα το Αριστερού κυβερνητικού σχηματισμού καταποντίστηκαν. Το Σοσιαλιστικό Κόμμα του Πρωθυπουργού, έχασε περίπου το ένα τρίτο των εδρών του, ενώ οι Αριστεροί Podemos έχασαν σχεδόν τις μισές δυνάμεις τους και περιορίστηκαν στο 7%!
Ο περιβόητος ηγέτης των Podemos Πάμπλο Ιγγλέσιας αναγκάστηκε δημόσια όχι απλώς να παραδεχθεί τη συντριβή του κόμματός του, αλλά και να παραιτηθεί από την Πολιτική.
Τέλος και οι Ciudadanos το “κεντρώο κόμμα” της Ισπανίας των “φιλελεύθερων, πολιτικώς ορθών, δικαιωματιστών” που μέχρι πριν λίγα χρόνια θεωρούνταν η “ανερχόμενη δύναμη” στη χώρα, επίσης καταβαραθρώθηκε…
Στην Ισπανία δεν κατέρρευσε μόνο η Ισπανική εκδοχή του ΣΥΡΙΖΑ (Podemos). Ταυτόχρονα κατέρρευσε και η Ισπανική εκδοχή του “Ποταμιού” (Ciudadanos)
Στην Ισπανία δεν ανακατανέμονται οι ψήφοι ανάμεσα σε “γειτονικά” κόμματα του ιδίου χώρου. Ανατρέπονται μακροχρόνιοι συσχετισμοί μεταξύ των μεγάλων παρατάξεων: η αριστερά συρρικνώνεται συνεχώς, ενώ η δεξιά ήδη γίνεται πλέον κυρίαρχη.
Στο λαθρομεταναστευτικό η Πολιτική που κυριάρχησε στις ευρωπαϊκές ελίτ τα τελευταία χρόνια αμφισβήτησε ευθέως και την συνοχή των κοινωνιών και την ασφάλεια των πολιτών και τη νομιμότητα των δημοκρατιών. Με αποτέλεσμα να απαιτείται πλέον ριζική αλλαγή – όχι οριακές μετατοπίσεις.
Οι ελίτ αναζητούν “διορθωτικές κινήσεις” ανάμεσα στο Κέντρο και την Κεντροαριστερά, ενώ οι κοινωνίες από κάτω μετακινούνται συνεχώς προς τη Δεξιά. Πλήρης “απώλεια στήριξης” και ανατροπή “δομικών” ισορροπιών του συστήματος.
* Στη Γερμανία το κυρίαρχο μέχρι πριν λίγο Κόμμα των Χριστιανοδημοκρατών (CDU) και των Χριστιανοκοινωνιστών (CSU), συρρικνώνεται υπέρ της άκρας Δεξιάς του ΑfD. Ενώ το Σοσιαλδημοκρατικό έχει ήδη καταρρεύσει υπέρ των Κεντροαριστερών “Πρασίνων”, οι οποίοι σέρνουν τη χώρα σε μια όλο και πιο αδιέξοδη Πολιτική (και στο λαθρομεταναστευτικό και στα Ενεργειακά).
* Στη Σουηδία η Κεντροαριστερή κυβέρνηση με την πιο φιλική προς τους μετανάστες πολιτική, αναγκάστηκε ήδη να σκληρύνει αισθητά.
* Στην Δανία οι πρόσφυγες από τη Συρία ειδοποιούνται να επιστρέψουν στην χώρα τους τώρα που αποκαταστάθηκε η τάξη εκεί.
* Στην Αυστρία, Πολωνία, Ουγγαρία, Σλοβακία, Σλοβενία, Τσεχία οι κυβερνήσεις έχουν ήδη επιβάλει αυστηρά μέτρα κατά της λαθρομετανάστευσης, όπως ετοιμάζεται να κάνει και η Ολλανδία.
* Στην Ιταλία μετά από ένα διάλειμμα Κεντροαριστερής διακυβέρνησης (με Πρωθυπουργό τον Τζουζέπε Κόντε, υποστηριζόμενο από το
“αντι-συστημικό” κόμμα του Πέπε Γκρίλο (5Αστερια) και το πολύ “συστημικό” Δημοκρατικό Κόμμα), νέος Πρωθυπουργός της χώρας ανέλαβε ο Μάριο Ντράγκι. Καίτοι αδιαμφισβήτητος “ευρωπαϊστής” ο ίδιος, αναγκάστηκε να κάνει στροφή δεξιότερα, για να σταθεροποιήσει την κατάσταση. Το Δεξιό Κόμμα του Σαλβίνι μοιάζει να είναι κι εδώ ο μεγάλος κερδισμένος…
Και η πρώτη κίνηση του νέου Πρωθυπουργού, “super Mario” Ντράγκι ήταν να κατακεραυνώσει τον “δικτάτορα Ερντογάν”, τον Τούρκο Πρωθυπουργό που εκβιάζει την ΕΕ ότι θα ανοίξει και πάλι τις κάνουλες των εργαλειοποιημένων λαθρομεταναστών στην Ευρώπη.
* Υπάρχει, βέβαια μια πολύ διαφορετική “ανάγνωση” των πρόσφατων εξελίξεων. Ότι οι μεγάλες πολιτικές ανατροπές του τελευταίου χρόνου οφείλονται κυρίως στην διαχείριση της πανδημίας (ένα οξύ αλλά “συγκυριακό” πρόβλημα της επικαιρότητας), κι όχι στο λαθρομεταναστευτικό (ένα δομικό πρόβλημα των ευρωπαϊκών κοινωνιών).
Η διαπίστωση αυτή δεν είναι εντελώς λάθος. Αλλά είναι πολύ επιφανειακή, και μάλλον αντιφατική…
–Για παράδειγμα, είναι αλήθεια ότι η μεγάλη νικήτρια των περιφερειακών εκλογών της Μαδρίτης η “δεξιά” Ισαβέλλα Ντίαζ Αγιούζο, είχε ατζέντα ενάντια στο λοκντάουν (το οποίο η ίδια δεν εφάρμοσε στην περιφέρειά της). Γι’ αυτό μάλιστα οι αντίπαλοί της την ονόμασαν “Τράμπ της Ισπανίας”…
–Μόνο που αντίθεση με το λοκντάουν (στον όνομα της “μη καταπάτησης ανθρωπίνων δικαιωμάτων”) είχε εκφράσει πέρσι τέτοιο καιρό και το αριστερό Podemos! Είχε μάλιστα οργανώσει αρχές Μαρτίου του 2020 και μεγάλες κινητοποιήσεις για την “ημέρα της γυναίκας”. Μετά απ’ αυτό τα κρούσματα εκτοξεύθηκαν στην Ισπανία…
–Πλήρη αντίθεση στο λοκνταουν είχε από την αρχή ως το τέλος και η κυβέρνηση της Σουηδίας. Η οποία όμως, είναι Κεντροαριστερή.
Η Σουηδία πήγε πολύ άσχημα τους πρώτους μήνες της πανδημίας. Αλλά επιμένοντας στην αντίθεση του λοκνταουν, στο δεύτερο μισό πήγε καλύτερα από πολλές άλλες χώρες που είχαν επιβάλει αυστηρό λοκνταουν. Και παραμένει μια Κεντροαριστερή κυβέρνηση.
–Ο δεξιός Βρετανός Πρωθυπουργός Μπόρις Τζόνσον στις πρώτες μέρες της πανδημίας (πέρσι τον Μάρτιο) είχε αρνηθεί το λοκνταουν. Η αντίθεσή του αυτή κράτησε μερικές μέρες μόνο! Στη συνέχεια επέβαλε λοκνταουν, αλλά η χώρα του πήγε αρκετά άσχημα αρχικά. Φέτος όμως, κατάφερε να επιτύχει εντυπωσιακά στην εκστρατεία εμβολιασμού του βρετανικού λαού. Και η δημοτικότητά του πάει πολύ καλύτερα από τη δημοτικότητα της Μέρκελ η οποία ήταν γενικά πιο προσεκτική, εφάρμοσε αυστηρά περιοριστικά μέτρα, και γενικά η Γερμανία πήγε πολύ καλύτερα από άποψη αριθμού θυμάτων ανά εκατομμύριο από πολλές άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Αλλά στον εμβολιασμό δεν τα κατάφερε καθόλου καλά…
–Οι δεξιοί Πρωθυπουργοί Ουγγαρίας και Πολωνίας επέβαλαν αυστηρά περιοριστικά μέτρα, είχαν αρκετά θύματα, παραμένουν δεξιοί, αλλά η δημοτικότητά τους πάει καλά.
–Ενώ στις ΗΠΑ ο Τράμπ κατηγορείται ότι υποτίμησε τη σοβαρότητα της πανδημίας αρχικά, αλλά εκείνοι που αρνήθηκαν δημόσια και κατηγορηματικά το λοκνταουν στα πρώτα στάδια ήταν οι δημοκρατικοί αντίπαλοί του! Ιδιαίτερα ο Δημοκρατικός Κυβερνήτης της Νέας Υόρκης, ο Δημοκρατικός Δήμαρχος Νέας Υόρκης (όπως έγινε και το “πογκρόμ” θυμάτων στη συνέχεια) και ολόκληρο το Δημοκρατικό κατεστημένο της Καλιφόρνιας! Όλοι αυτοί ήταν αντίπαλοι του Τράμπ και τον κατηγορούσαν και για το εμπάργκο στην Κίνα που ήθελε να επιβάλει αρχικά και για το λοκνταουν μέσα στη χώρα που επιβλήθηκε στη συνέχεια (και στο οποίο προσεχώρησε αργότερα και ο σημερινός Πρόεδρος Μπάϊντεν).
Δεξιοί και Αριστεροί βρέθηκαν να υποστηρίζουν και να κατακεραυνώνουν τα λοκντάουν σε διάφορες χώρες. Βρέθηκαν να τα εφαρμόζουν και να τα χαλαρώνουν. Να τα υπερασπίζονται και να τα καταγγέλλουν…
Και οι δύο πιο επιτυχημένες εμβολιαστικά χώρες μέχρι τώρα (Ισραήλ και Βρετανία) έτυχε να έχουν “δεξιούς” Πρωθυπουργούς…
Η πανδημία και τα λοκνταουν προκάλεσαν σοβαρές αναταράξεις σε όλες τις χώρες. Αλλά δεν ήταν η “Δεξιά” που μονοπώλησε την αντίθεση στα λοκνταουν. Ούτε η Αριστερά που μονοπώλησε την επιβολή των λοκνταουν.
Ούτε η Δεξιά που μονοπώλησε τις “αποτυχίες” ή η Αριστερά που μονοπώλησε τις “επιτυχίες” στα μέτρα αντιμετώπισης της πανδημίας.
Πέρα από τις συγκυριακές αναταράξεις οι κοινωνίες της Ευρώπης μετακινούνται σταθερά προς συντηρητικότερες θέσεις λόγω πιο δομικών προβλημάτων. Όπως το λαθρομεταναστευτικό και η προσπάθεια αλλοίωσης των δυτικών δημοκρατιών από την ατζέντα της “πολιτικής ορθότητας”.
Κι ακόμα τα μεγάλα δημοσιονομικά πακέτα για την αντιμετώπιση της ύφεσης που προκάλεσε η πανδημία δημιουργούν πλέον σοβαρά ρήγματα μέσα στις ευρωπαϊκές ελίτ.
Κι έτσι οι ευρωπαϊκοί λαοί κινούνται δεξιότερα, ενώ οι ευρωπαϊκές ελίτ, όχι μόνο δεν μπορούν να τις ακολουθήσουν (για να ανακόψουν την πορεία προς το “αντίθετο άκρο”), αλλά είναι βαθύτατα διχασμένες μεταξύ τους για το πως θα μοιραστούν τα πακέτα από τα “Ταμεία Ανάκαμψης”. Και πως θα αντιμετωπιστεί στη συνέχεια η διόγκωση του χρέους, δημόσιου και ιδιωτικού…
* Στη Γαλλία επώνυμοι πολίτες ζήτησαν να αλλάξουν εκ βάθρων σταθερές δεκαετιών, ιδιαίτερα στο λαθρομεταναστευτικό! Κι αντί να “απομονωθούν” από το δημοκρατικό φρόνημα της πιο δημοκρατικής χώρας στον κόσμο, δημιούργησαν πλειοψηφικό ρεύμα μέσα στην κοινωνία.
* Στην Ισπανία μια νεαρή έδωσε τη μάχη κατά της “κυβερνώσας Αριστεράς” που τα θαλάσσωσε. Κι αντί να πολωθεί η χώρα σε βάρος της Δεξιάς, καταποντίστηκε η Αριστερά!
Οι λαοί στις σύγχρονες δημοκρατίες ζητούν νέες απαντήσεις για τα νέα προβλήματά. Η Αριστερά δεν μπορεί να τις δώσει. Η Δεξιά θα δούμε αν μπορεί κι αυτή.
Το μόνο βέβαιο είναι πως όταν μια ηγέτις βγει και εκφράσει καθαρά τις δεξιές της απόψεις, χωρίς ακρότητες αλλά και χωρίς “στρογγυλέματα”, χωρίς “σκόντα” και χωρίς φόβο απέναντι στην τρομοκρατία της “Πολιτικής Οθρότητας”, τότε σαρώνει.
Αληθινά σαρώνει!
(Και τα “βαλτόνερα” τύπου Podemos και τα “Ποτάμια” τύπου Ciudadanos).
