«Αριστεροί» να υποστηρίζουν Τραμπ, αυτή η μάστιγα!

24 mins read

Μετά τη Γαλλική Επανάσταση του 1789, οι βουλευτές της Εθνοσυνέλευσης που ήταν με τους επαναστάτες κάθισαν στην αριστερή πλευρά της αίθουσας, ενώ εκείνοι που υποστήριζαν το παλαιό καθεστώς της μοναρχίας και του κλήρου συγκεντρώθηκαν στη δεξιά πλευρά. Έτσι γεννήθηκαν οι πολιτικοί όροι «Δεξιά» και «Αριστερά».

Πολλοί σχολιαστές και αναλυτές τα τελευταία χρόνια υποστηρίζουν ότι αυτός ο διαχωρισμός ίσως και αν μην υπάρχει. Χωρίζουν τις πολιτικές ιδεολογίες σε «λαϊκισμό» και «μη λαϊκισμό», «φιλοευρωπαϊκό», «φιλοδυτικό» και ούτω καθεξής. Η αλήθεια είναι ότι όσο μοντέρνο και νέο μοιάζει αυτό, οι πολιτικές ιδεολογίες όχι μόνο δεν έχουν εξαφανιστεί αλλά αντιθέτως έχουν ισχυροποιηθεί. Σχεδόν σε όλες τις δυτικού τύπου δημοκρατίες έχουμε την Κεντροαριστερά και την Κεντροδεξιά. Ωστόσο, αυτό που μπορεί να δεχθεί κανείς είναι ότι η παλιά ιδέα ότι η Αριστερά εκπροσωπούσε το καταπιεσμένο προλεταριάτο απέναντι στα συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου και της μπουρζουαζίας δεν ίσχυε πια και αυτό γιατί η διάκριση ανάμεσα στην Αριστερά και στη Δεξιά δεν είναι μόνο οικονομική. Είναι διάκριση αισθητική, καλλιτεχνική, κοινωνική, ανθρωπιστική πολλές φορές και επιστημονική. Και οι δύο χώροι έχουν κατηγορηθεί για σκάνδαλα, παραλείψεις, εγκλήματα και αλισβερίσια.

Οι Ρεπουμπλικανοί στις ΗΠΑ προσφέρουν τις καλές τους υπηρεσίες στον κοινωνικό συντηρητισμό των ψηφοφόρων στις αγροτικές περιοχές, ενώ όταν αναλάβουν την εξουσία τα δίνουν όλα στο μεγάλο κεφάλαιο. Προς Θεού, δεν κάνουν κάτι παράνομο οι άνθρωποι. Αυτό είναι. Αυτήν είναι η ταυτότητά τους. Από την άλλη η Αριστερά των Δημοκρατών (μιλάμε πάντα για τις ΗΠΑ) είναι πιο ανοιχτή στην πολυπολιτισμικότητα, προσπαθεί να δημιουργήσει μία κοινωνική ομπρέλα προστασίας προς τους πολίτες, είναι όχι μόνο ανεκτική αλλά υποστηρικτική προς την LGTBQ κοινότητα, έχει άλλη αντίληψη της τέχνης ενώ πολλές είναι οι φορές που βγαίνει και στο δρόμο να διαδηλώσει. Είναι ένας πιο εξωστρεφής πολιτικός χώρος. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι οι εκλογές της Αμερικής μπορεί να αφορούν όλο τον πλανήτη αλλά ψηφίζουν οι Αμερικάνοι.

Είναι εντυπωσιακό ότι υπάρχουν αναλυτές αλλά και πολιτικά στελέχη να επιμένουν ότι ο νικητής των εκλογών είναι ο Τραμπ. Από πολλούς όψιμους δεξιούς υποστηρικτές της πολιτικής του Τραμπισμού το καταλαβαίνω. Δε θέλουν να παραδεχθούν την ήττα τους. Ίσως κάποιες φορές είναι και θεμιτό. Αυτούς που δε μπορώ να κατανοήσω είναι διάφορους «Αριστερούς» – κατά δήλωση όπου όχι μόνο δεν παραδέχονται ότι ο Τραμπ έχασε αλλά υποστηρίζουν και τις πολιτικές του. Ο λόγος που το κάνουν αυτό;  Μα φυσικά ο «αντισυστημικός» λόγος του αλλά και το γεγονός ότι σπάει τον «καθωσπρεπισμό», τον κατατροπώνει.

Βέβαια, αυτό που τα ξεπερνάει όλα είναι η λογική πως είτε Μπάιντεν, είτε Τραμπ είναι το ίδιο. «Δεν αλλάζει η αμερικανική πολιτική», λένε. Ίσως είναι το καλύτερο πλυντήριο που μπορεί να κάνει κανείς στον νυν Πρόεδρο των ΗΠΑ. Στηρίζουν έτσι άρρηκτα όλα τα εγκλήματα του Τραμπ, που δεν είναι υπερβολή να πει κανείς ότι θα παραμείνει στο προσκήνιο γιατί κινδυνεύει ακόμα και με ποινές, οι οποίες δεν θα είναι μόνο πολιτικές αλλά και ποινικές. Δε μπορεί να υποστηριχθεί ότι με την εκλογή Μπάιντεν θα αλλάξει ο κόσμος όλος αλλά ήδη από το χθεσινό του μήνυμα ήθελε να δείξει ότι προτεραιότητά του είναι να ενώσει μια βαθιά διχασμένη χώρα. Υπήρξε απόλυτα ενωτικός και δεν έκανε καμία αναφορά στον αντίπαλό του.

Η εκλογή του Μπάιντεν είναι νίκη απέναντι στον συντηρητισμό, την βαρβαρότητα, την ακροδεξιά ψεκασμένη αντίληψη. Είναι νίκη που πρέπει να δίνει αισιοδοξία για την επόμενη μέρα. Οι πολίτες των ΗΠΑ έδιωξαν τον «Τραμπισμό» και έτσι ανοίγει μία νέα σελίδα στο αύριο.

Facebook Comments

Τελευταία Νέα