Δεν θα περιγράψω την Αριστερά, την οποία οραματιστήκαμε πολλοί άνθρωποι της γενιάς μου στα εφηβικά μας χρόνια και στην οποία ενταχθήκαμε. Αυτό έχει γίνει από πολλούς και κατ’ επανάληψη. Όμως από τον Ιανουάριο 2015 έως σήμερα βιώνουμε την υπαρκτή Αριστερά.
Αυτήν που προήλθε από το πάλαι ποτέ ΚΚΕ εσωτερικού, τους αποχωρήσαντες από το ΚΚΕ το 1991 και εκείνο το τμήμα του ΠΑΣΟΚ, που είχε εντρυφήσει στον λαϊκισμό, στον συνδικαλισμό και στον κρατισμό.
Η χυδαιότητα, που είναι διάχυτη στην κοινωνία μας, βρίσκεται πλέον στον κολοφώνα της δόξας της. Ο Ρουβίκωνας καθιερώθηκε ως παράγων της πολιτικής ζωής μας. Κύριο ιδεολογικό όπλο του Αλέξη Τσίπρα ήταν και παραμένει ο Εθνικός Διχασμός σε οπαδούς του και σε εχθρούς του Λαού («ή αυτοί ή εμείς» και «ή τους τελειώνουμε ή μας τελειώνουν»), ενώ ένα δεύτερο είναι η σπορά φρούδων ελπίδων και η εξαπάτηση των πολιτών.
Ο ανελέητος πόλεμος εκ μέρους της κυβέρνησης στην Αριστεία, στην Αξιολόγηση, στην Αξιοκρατία, που υλοποιείται από το 2015 μέσω της διάλυσης του Εκπαιδευτικού Συστήματος και των θεσμοθετημένων ανεξάρτητων αρχών, γίνεται με απώτερο στόχο τον ευτελισμό των αξιών και τη διάλυση της αστικής δημοκρατίας.
Η διαπαιδαγώγηση των νέων και τα παραδείγματα με τα οποία γαλουχούνται τα τελευταία χρόνια είναι κωδικοποιημένα ως ακολούθως: (1) Διαβρωμένη δικαιοσύνη που εξυπηρετεί ιδιοτελείς σκοπιμότητες, με λαμπρές εξαιρέσεις φυσικά που επιβεβαιώνουν τον κανόνα. (2) Ο αθώος πρέπει να φοβάται την καταδίκη, ενώ ο ένοχος μπορεί να ελπίζει στην αθώωσή του. (3) Άνθρωποι ανεπάγγελτοι προβιβάσθηκαν από αφισοκολλητές σε πολιτικούς και υπουργούς. (4) Μέτριοι εκπαιδευτικοί όλων των βαθμίδων της δημόσιας εκπαίδευσης βολεύονται στο στρώμα της μονιμότητας, μάχονται κατά της αξιολόγησης και δικαιώνονται με νόμο από την Βουλή. (5) Καθιέρωση της επιδοματικής πολιτικής, αντί της προσέλκυσης επενδύσεων και δημιουργίας νέων θέσεων εργασίας, ώστε να παγιώνεται η εξάρτηση των επιδοματούχων από την κυβέρνηση. (6) Πρόσληψη στο Δημόσιο δεκάδων χιλιάδων μελών και στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ. Εμείς δε βολεμένοι, κυνικοί και εκδικητικοί απέναντι στο φυσικό περιβάλλον και στην κοινωνία, εκφραστές της πάλαι ποτέ αμερικάνικης νοοτροπίας του «δικαιούμαι να κατέχω τα πάντα», υλιστές και υβριστές του καλού κ’ αγαθού, του «μέτρον άριστον» και του «ευ ζειν», καταναλώναμε περισσότερα από όσα δικαιούμασταν, υποθηκεύσαμε το μέλλον των επόμενων γενεών και μετατρέψαμε την αυθάδεια του λόγου σε ελευθερία. Μέσα στα πανεπιστήμια δε το πρόβλημα είναι ακόμη μεγαλύτερο. Ο εκμαυλισμός συνειδήσεων είναι το τελειωτικό κτύπημα. Οι προσπάθειες ανατροπής αυτού του συστήματος και η καθιέρωση του τρίπτυχου Αριστεία – Αξιολόγηση – Αξιοκρατία με τους νόμους Διαμαντοπούλου το 2010 και 2011 δεν ολοκληρώθηκαν, αφού οι νόμοι ανετράπησαν πλήρως από την κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα.
Η ρήση του Ισοκράτη (436-338 π.Χ.), που δείχνει την ευθύνη των κρατούντων για την διαμόρφωση της συμπεριφοράς του λαού, πλέον επίκαιρη από ποτέ (ασχέτως αν την είπε ή όχι): «Διότι εκείνοι που διοικούσαν την πόλη τότε (εννοεί στην εποχή του Σόλωνα και του Κλεισθένη), δεν δημιούργησαν ένα πολίτευμα το οποίο μόνο κατ’ όνομα να θεωρείται το πιο φιλελεύθερο και το πιο πράο από όλα, ενώ στην πράξη να εμφανίζεται διαφορετικό σε όσους το ζουν· ούτε ένα πολίτευμα που να εκπαιδεύει τους πολίτες έτσι ώστε να θεωρούν δημοκρατία την ασυδοσία, ελευθερία την παρανομία, ισονομία την αναίδεια και ευδαιμονία την εξουσία του καθενός να κάνει ό,τι θέλει, αλλά ένα πολίτευμα το οποίο, δείχνοντας την απέχθειά του για όσους έπρατταν τα ανωτέρω και τιμωρώντας τους, έκανε όλους τους πολίτες καλύτερους και πιο μυαλωμένους».
Τί πρότυπα έδωσε η σημερινή κυβέρνηση στους νέους εκτός από αυτά τα οποία μόλις περιέγραψα και τα οποία στηλίτευε η Πολιτεία στην εποχή του Σόλωνα και του Κλεισθένη; Η παρουσία φωτισμένων και πνευματικών ανθρώπων, εμπνευσμένων δασκάλων, ανθρώπων των γραμμάτων και των τεχνών και πολιτών, που πονούν και ενδιαφέρονται για τα κοινά και τη σωστή ανάπτυξη και λειτουργία της κοινωνίας, υπάρχουν πολλοί. Πλην όμως αποτελούν την μειοψηφούσα τάση στη σημερινή κοινωνία. Τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης στην πλειονότητα λοιδορούν και υβρίζουν εκείνους που προσπαθούν να διδάξουν στους νέους την αλήθεια και το δύσκολο δρόμο της μείζονος προσπάθειας και της δημιουργίας. Καταβάλουν προσπάθειες απεγνωσμένες να μην ακουστούν αυτές οι φωνές, δήθεν στο όνομα της δημοκρατίας και της ισότητας. Πλειοδοτούν στην καλλιέργεια της απαξίωσης εκείνων που δεν θωπεύουν τα ώτα των νέων. Ασχολούνται καθημερινά με τις χυδαιότητες του Πολάκη και της Μεγαλοοικονόμου και προβάλουν ένα κόσμο ευτελισμού της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Στην ουσία εκμαυλίζουν τις συνειδήσεις των νέων για να τους φέρουν στα μέτρα τους, στο μπόι τους. Γνωρίζουν ότι αν επικρατήσει ο λόγος των ανθρώπων των γραμμάτων, των τεχνών, των επιστημών και εκείνων που πρεσβεύουν την ποιοτική ανάπτυξη της κοινωνίας, τότε θα εμφανίζονται ως νάνοι στα μάτια των νέων.
Και το σπουδαιότερο και πλέον ανησυχητικό: Κάποτε είχαμε την ελπίδα για το καλλίτερο, είχαμε ένα όραμα. Τώρα ποιο είναι το όραμα των νέων; Μήπως το όραμά τους είναι να ξενιτευτούν, προκειμένου να βρουν εργασία; Τί τους διδάξαμε και με τί αντικαταστήσαμε τις αποτυχημένες ιδέες; Η Αριστερά, αντί να αποκτήσει λόγο αξιόπιστο και να υπερασπισθεί την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, την αριστεία και την αξιοκρατία, συνεχίζει να στηρίζει ανεξέλεγκτα κάθε τι που κινείται προς την κατεύθυνση της διάλυσης των πανεπιστημίων και της κοινωνίας. Υπάρχει, όμως, και κάτι θετικό από αυτή την εξέλιξη: Όλοι μας καταλάβαμε τι σημαίνει Υπαρκτή Αριστερά και την προσπάθεια του ΣΥΡΙΖΑ να αναβιώσει ένα πολιτικό σύστημα, που απαξίωνε έως το 1990 τους θεσμούς της Δημοκρατίας και της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Έτσι, το σύνθημα, που θα κυριαρχεί πλέον θα είναι «Ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει Αριστερά».
Ο Ιωακείμ Γρυσπολάκης είναι ομότιμος καθηγητής και πρώην πρύτανης Πολυτεχνείου Κρήτης
