Υπόθεση Αχτσιόγλου: Τίποτε δεν έμαθαν

37 mins read

Το πρόβλημα με τις «σκέψεις» που ξεδίπλωσε στο ακτίφ στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ η πρώην υπουργός Εφη Αχτσιόγλου είναι τριπλό. Προδίδουν τη ρηχή αντίληψη της πολυπλοκότητας των κοινωνιών στις οποίες ζούμε επειδή επιμένουν να χρησιμοποιούν δογματικές προσεγγίσεις. Αγνοούν τις προκλήσεις που αντιμετωπίζει η ανθρωπότητα, κυρίως  επειδή κοιτούν προς τα πίσω κι ας σαλπίζουν ύμνους για καλύτερη ζωή των πολλών. Αναλύουν τα πάντα με εργαλείο έναν παράδοξο μανιχαϊσμο (εν πολλοίς λαϊκισμό), όπου ο κακός είναι πάντα «όποιος δεν είναι μαζί μας» δηλαδή, στη συριζαϊκή αργκό, οι «νεοφιλελεύθεροι».

Είναι λυπηρό αλλά πήγε χαμένη η προσπάθεια που (σίγουρα) κατέβαλε η σημερινή σκιώδης υπουργός Οικονομικών της αξιωματικής αντιπολίτευσης κατά την εκπόνηση της διδακτορικής διατριβής της με τίτλο «Τα συνδικαλιστικά δικαιώματα απέναντι στις οικονομικές ελευθερίες της ενωσιακής έννομης τάξης». Υποτίθεται ότι η έρευνα που απαιτεί ο τρίτος και δύσκολος (κάποτε) τίτλος ανώτατης παιδείας σε κάνει να βλέπεις πιο σφαιρικά τον κόσμο. Ίσως γι’ αυτό σε πολλές δουλειές, πολύ καλά πληρωμένες, το διδακτορικό δεν αποτελεί πρόκριμmα έναντι ενός εξειδικευμένου μεταπτυχιακού τίτλου. Αν και η κ. Αχτσιόγλου έδειξε ότι στην πολιτική όλα μπορεί να συμβούν, αφού μέσα σε λίγους μήνες από την υποβολή της διατριβής έγινε υπουργός της ελληνικής κυβέρνησης, όπου όμως απέτυχε σε όλους τους πολιτικούς στόχους της, υπέκυψε σε εκβιασμούς της τρόικας και έβαλε στο γύψο τη συλλογική διαπραγμάτευση της βασικής αμοιβής.

Το στέλεχος της αντιπολίτευσης ανήρτησε απολογητικό κείμενο στο λογαριασμό της στο Facebook μετά το σάλο που προκλήθηκε με την αποκάλυψη της εξωφρενικής άποψης ότι τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να απεχθάνονται την κανονικότητα. Σύμφωνα με τη διορθωτική δήλωση, «η Αριστερά πρέπει να εκμεταλλευτεί τις ρωγμές και τις μετατοπίσεις των πολιτικών και των συσχετισμών και να διεκδικήσει μια ουσιαστικότερη αλλαγή στην πολιτική της Ευρώπη υπέρ μιας κοινωνικής ατζέντας». Σας φαίνεται κάπως περίπλοκο; Είναι επειδή δεν έχετε εντρυφήσει στον τρόπο με τον οποίο συνεννοούνται σε οργανώσεις όπως το «Δίκτυο Αυτόνομων Ριζοσπαστικών Αριστερών Σχημάτων» μέσω του οποίου πέτυχε η ίδια την πολιτική της ανέλιξη. Γιατί, κάθε «κανονικός» άνθρωπος θα αδυνατούσε να ταιριάξει την απολογία με την αρχική τοποθέτηση που έχει ως εξής: «Η κανονικότητα, στην πραγματικότητα, δεν είναι ποτέ ευκαιρία για την Αριστερά. Η κανονικότητα οδηγεί στον ατομικισμό (και) η ατομικότητα περισσότερα βοηθά την αντι-πολιτική και βοηθά τελικά, ουσιαστικά, την άκρα Δεξιά στο αφήγημά της.»

Αυτό που, πραγματικά, ενοχλεί, τα στελέχη του δογματικού πυρήνα της «αριστεράς» είναι η επιβεβαιωθείσα δύναμη αντίδρασης και προσαρμογής των φιλελεύθερων δημοκρατιών. Εδώ και πολύ καιρό, η συζήτηση για τις δημόσιες πολιτικές έχει φέρει στο προσκήνιο την ανάγκη αναπροσαρμογής του ρόλου των κρατικών υπηρεσιών, τον τρόπο και τους όρους υπό τους οποίους προσφέρονται, σε συνάρτηση με τον ρόλο της ανταγωνιστικής αγοράς. Η μεγάλη χρηματοοικονομική κρίση, η κρίση χρέους και, τώρα, η πανδημική κρίση υποχρέωσαν όλους μας να συζητήσουμε και, συχνά, να αναθεωρήσουμε απόψεις και πρακτικές που θεωρούντο επιβεβαιωμένες και αμετακίνητες στην αυγή του αιώνα.

Επαναλαμβάνω μια σκέψη που έγραφα πριν μερικές εβδομάδες: «Για την πλήρη επαναφορά των δραστηριοτήτων, στην καθημερινότητα που τόσο μας λείπει, θα χρειαστεί να επιμείνουμε στην ίδια κατεύθυνση. Τουλάχιστον μέχρι το τέλος του 2022 για την Ευρώπη και, για την Ελλάδα, μέχρι και το 2024. Σε αυτή την προοπτική, πρέπει να προσαρμοστεί η οικονομική πολιτική. Χρειάζεται να παραμείνει διευθυντική και παρεμβατική. Το κράτος όχι μόνον δεν θα αποσυρθεί από το προσκήνιο αλλά θα επιβεβαιώσει το ρόλο που διαδραματίζει σε περιόδους έκτακτης ανάγκης. Να συντονίζει τις ενέργειες που θα υποστηρίξουν την εμπιστοσύνη, μετά από την υπερδεκαετή κρίση, που πήγε την χώρα ακόμη πιο πίσω σε επενδύσεις. Με αποτέλεσμα την ραγδαία υποτίμηση της παραγωγικότητας του επιχειρηματικού τομέα και την απώλεια διεθνούς ανταγωνιστικότητας.»

Η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ αδυνατεί να κατανοήσει τον ρου των γεγονότων. Έχει μέσα της τον ιό της παλαιοκομμουνιστικής άγνοιας που οδήγησε τα σοβιετικά καθεστώτα στην πτώση, αφού προηγουμένως είχαν δικτατορικά εγκαθιδρύσει μια «κανονικότητα» που εξευτέλιζε τις ζωές των ανθρώπων. Αντιπαραθέτουν, για παράδειγμα, την ατομική ευθύνη με την κρατική ευθύνη, όταν η ίδια η επιδημία επιβεβαίωσε ότι κανένα μέτρο δεν αξίζει αν δεν το ενστερνιστούν οι πολίτες. Μιλούν για δημόσια αγαθά, όπως είναι η υγεία, κι εννοούν κρατικά αγαθά όταν η εκπληκτική αντίδραση της επιστήμης στην Covid στηρίζεται σε άπειρες ατομικές και συλλογικές προσπάθειες στην ανοικτή ερευνητική αγορά, σε συνεργασία και με την υποστήριξη, βεβαίως, των κρατών.

Η περίπτωση Αχτσιόγλου δεν είναι απομονωμένη. Κάθε τόσο κάποιο προβεβλημένο στέλεχος αυτής της πλευράς βγάζει τα εσώψυχά του και μας αποκαλύπτει έναν τρομακτικό κόσμο: γιομάτο πολιτική και κρατική βία, περιορισμό των ατομικών δικαιωμάτων, διεθνή απομόνωση της χώρας. Αν δεν ήταν υποχρεωτική η δικτυακή επικοινωνία στελεχών λόγω Covid ίσως και να μη μαθαίναμε τίποτε απ’ αυτά. Θα τα κρατούσαν απόκρυφα. Άλλωστε, όταν τα λέγαμε εμείς, πριν το 2015, κάποιοι μας έλεγαν: «Έλα μωρέ δεν μπορεί να είναι τόσο επικίνδυνοι!» Αποδείχτηκε ότι ήσαν. Και, ακόμη χειρότερα, ότι δεν έμαθαν τίποτε από τα λάθη τους και την καταστροφή που προκάλεσαν.

Ο Μπάμπης Παπαδημητρίου είναι δημοσιογράφος και βουλευτής της ΝΔ.

Facebook Comments

Τελευταία Νέα