Αυτό που συμβαίνει με τα τροχαία στη χώρα είναι το λιγότερο σοκαριστικό. Κάθε μέρα άνθρωποι όλων των ηλικιών χάνουν τις ζωές τους, τις περισσότερες φορές θύματα λαθών ή επιλογών άλλων. Όπως το περασμένο Σάββατο στη Θεσσαλονίκη, όταν ένας νέος 21 ετών, χωρίς δίπλωμα και με δανεικό αυτοκίνητο, διέλυσε τη μηχανή ενός οικογενειάρχη ο οποίος προσπαθούσε να βγάλει το μεροκάματο κάνοντας διανομές. Ο 47χρονος έχασε τη ζωή του, η οικογένειά του πενθεί, αλλά ο νεαρός που έκανε κόντρα και παραβίασε τρία κόκκινα φανάρια διαδοχικά, σύμφωνα με μαρτυρίες, είναι ελεύθερος! Όπως έχει συμβεί και σε αμέτρητες περιπτώσεις στο παρελθόν.
Είναι προφανές ότι ο Νόμος πρέπει να αλλάξει. Εδώ δεν μιλάμε για κακιά στιγμή. Δεν μιλάμε για απροσεξία. Δεν μιλάμε για ατυχία. Αυτά σε όλους μπορούν να συμβούν. Και οφείλουμε να είμαστε σεμνοί και ταπεινοί απέναντι στα καπρίτσια της τύχης. Αλλά, ο θάνατος του διανομέα δεν ήταν θέμα τύχης. Έχουμε να κάνουμε με επιλογή. Ένας άγνωστος άνθρωπος στον ίδιο και την οικογένειά του, ένας άνθρωπος που το πιθανότερο είναι ότι δε θα γνώριζε ποτέ, ανέβηκε στο αυτοκίνητο χωρίς δίπλωμα, συμμετείχε σε κόντρα, αγνοούσε τους φωτεινούς σηματοδότες και τελικά έπεσε επάνω του. Φαίνεται πως είχε αποδεχθεί ότι κάτι κακό θα μπορούσε να συμβεί. Δεν μιλάμε για ατυχία λοιπόν. Ας μας πουν οι νομικοί ποια είναι η πιο σωστή περιγραφή.
Σε κάθε περίπτωση, δεν είναι δυνατόν κάποιος να σκοτώνει και να αφήνεται ελεύθερος. Χρησιμοποίησε το αυτοκίνητο ως φονικό εργαλείο, έφυγε από τη σκηνή του εγκλήματος, αλλά εντοπίστηκε και επέστρεψε. Δεν γίνεται η ζωή στην Ελλάδα να είναι τόσο φθηνή. Δε μπορούμε να επιτρέψουμε να περάσει ως αποδεκτό το ενδεχόμενο του φόνου, όχι από αμέλεια, αλλά από επιλογή. Εδώ δεν είναι ότι απλά έτρεχε. Πέρασε με κόκκινο φανάρι. Ήταν οδηγός χωρίς δίπλωμα. Έλεος. Κανείς στην κυβέρνηση και στη δικαιοσύνη δεν βλέπουν ότι ο Νόμος είναι άδικος;
Δε ζητάω να περάσει κανείς τη ζωή του στη φυλακή. Ζητώ να ξέρουν όλοι όσοι παραβιάζουν τόσο βάναυσα τον Κώδικα Οδικής Κυκλοφορίας ότι δεν θα επιτρέψουν σπίτι τους την επόμενη μέρα, πριν καν κηδευτεί το θύμα τους. Το ίδιο πρέπει να ισχύει και για όσους δεν σταματούν στις υποδείξεις της Τροχαίας. Δεν είναι λογικό να κατηγορούνται μόνο για παράβαση του ΚΟΚ. Δεν είναι δυνατόν να προκαλούν καταδίωξη, με κίνδυνο για τους ίδιους, τους αστυνομικούς και τους πολίτες που θα τύχει να βρεθούν στον δρόμο τους, και στο τέλος να τους κόβουν πρόστιμο.
Δεν ξέρω αν η φυλακή είναι η ενδεδειγμένη επιλογή. Σίγουρα, όμως, δε θα πρέπει να αποκλειστεί. Από εκεί και πέρα, μπορούν να συζητηθούν και άλλες ιδέες. Όπως η κοινωνική εργασία και η σημαντική αποζημίωση στην οικογένεια του παθόντα. Όποιος σκοτώνει στον δρόμο, επαναλαμβάνω ότι δεν αναφέρομαι σε τροχαία δυστυχήματα γενικά, αλλά σε περιπτώσεις όπου ο άλλος τρέχει και παραβιάζει το κόκκινο, κάνει κόντρες, είναι πιωμένος κοκ, και στερεί από μία οικογένεια μια ζωή, είναι δίκαιο να χάσει και κάτι από τη δική του.
Μπορεί να είναι σκληρά όσα γράφω, αλλά ο στόχος μου δεν είναι η τιμωρία. Είναι ο παραδειγματισμός και η αποτροπή. Η ουσία είναι να σωθούν ζωές. Όχι να καταστραφούν. Και κάθε υπόθεση να κρίνεται ξεχωριστά. Με βάση τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της και πάντα με την αρχή της επιείκειας. Όπως είμαι σίγουρος ότι θα κάνουν οι δικαστές και στη συγκεκριμένη περίπτωση που αποτέλεσε την αφορμή για το άρθρο.
