Οι εσωκομματικές αντιδράσεις μετά την πρόταση του “μετρ της ανακατωσούρας” Αλέξη Τσίπρα για εκλογή αρχηγού και ίσως Πολιτικής Επιτροπής από τη βάση ήταν λίγο-πολύ αναμενόμενες. Περίεργα αναπάντεχο ωστόσο είναι το γεγονός ότι ο “Αψύς”, μέσα στη θολούρα της Ταβέρνας, έχει πιθανώς δίκιο σε όσα λέει ως απάντηση στο Νίκο Φίλη.
“Το πρόβλημα σου Νίκο Φίλη δεν είναι αν τα μέλη του κόμματος «ψηφίσουν αγνώστους», αλλά ποιους από τους «γνωστούς του σταρ σύστεμ» ΔΕΝ ΘΑ ΨΗΦΙΣΟΥΝ . Γιατί θα μπουν ΟΛΟΙ στο πραγματικό τους μπόι…”
Αυτή η εχθρική -ως προς τα σημεία στίξης- φράση, συμπυκνώνει όντως το κύριο ερώτημα για το πολιτικό παρόν και κυρίως το πολιτικό μέλλον της παλαβής αριστεράς. Ο απόλυτος εκφραστής της, ο Αλέξης Τσίπρας, δίνει πλέον την ευκαιρία στο κομματικό του ακροατήριο να διαχωρίσει τη ήρα από το σιτάρι.
Διότι μπορεί ο κύριος Φίλης να έχει στο νου του μια εξιδανικευμένη εικόνα της εγχώριας αριστεράς. Βασισμένη στις αφηγήσεις των μεγαλύτερων περί ανιδιοτέλειας των αγνών αριστερών και στη μετεμφυλιακή μυθολογία των “καλών ανθρώπων”. Ο Παύλος Πολάκης όμως είναι πιο πραγματιστής. Χωρίς θεωρητικές δηλώσεις, με τις πράξεις του δείχνει να αντιλαμβάνεται πως το κόμμα της διαμαρτυρίας και των αγανακτισμένων, αποτελεί τη φυσική συνέχεια του Αυριανισμού και της εκδικητικής πελατοκρατείας. Το κόμμα που ο Ανδρέας Παπανδρέου άφησε άστεγο, όταν μετά την ασθένειά του αντελήφθη πως η χώρα οδεύει στο γκρεμό και το “γύρισε” σε ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία.
Το ότι έμειναν άστεγοι όμως οι “πρασινοφρουροί-αυριανιστές”, δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν. Υπάρχουν ολούθε στην κοινωνία. Πολλοί βρήκαν καταφύγιο -κατά τα δύσκολα χρόνια του “Σημιτιστάν”- στο συνδικαλισμό αλλά και στη δημοσιογραφία. Λιγότεροι (λόγω έλλειψης κατάρτισης) στα Πανεπιστήμια και οι υπόλοιποι μεταμφιέστηκαν σε κανονικούς ανθρώπους, μέχρι να περάσει η μπόρα. Όταν όμως ο Αλέξης μεταμφιέστηκε με τη σειρά του σε Ανδρέα παλαιάς κοπής, ξεμύτισαν. Δειλά στην αρχή και κατόπιν χορεύοντας στο Σύνταγμα με τα μπούτια έξω.
Αυτό που λέει ο Πολάκης είναι μάλλον σωστό. Η εκλογή αρχηγού και οργάνων από τη βάση, θα δώσει την ευκαιρία να μετρηθούν. Όλοι φυσικά θα ψηφίσουν τον Τσίπρα. Αυτό είναι αδιαμφισβήτητο. Ερώτημα φυσικά παραμένει αν θα είναι αρκετοί για να ανακόψουν την ραγδαία κατάρρευση του ΣΥΡΙΖΑ. Ιδίως μετά τις σχεδόν 300.000 του ΠΑΣΟΚ.
Για όλους τους υπόλοιπους ήρθε η ώρα της κρίσης. Δεκάδες ανεπάγγελτοι θεωρητικοί της αριστεράς, τρέμουν μήπως ο κόσμος δεν τους θέλει. Σε αντίθεση με τη λατρευτική σχεδόν αφοσίωση σε νέο-αυριανιστές τύπου “αψύ”, “άγαμης” ή “εκδότη”. Αν οι φόβοι τους είναι αβάσιμοι, τότε το καραβάνι θα προχωρήσει με τη θεωρία της ιδεολογικής καθαρότητας. Αν όχι, το κόμμα θα έρθει στα πραγματικά μέτρα του. Στην ταβερνίλα, την τσιγαρίλα, την ψευτομαγκιά και τον υστερικό τσαμπουκά της ψευτο-θυματοποίησης.
