Ο συσχετισμός δύο γεγονότων που συνέβησαν στο τέλος του 2020 ίσως εξηγούν την κατάντια του ΠΑΣΟΚ και καταδεικνύουν τις καταστροφικές συνέπειες της ροπής του προς τον λαϊκισμό.
Το πρώτο συνέβη στις 21 τρέχοντος και αφορά στη συνέντευξη του πρώην Πρωθυπουργού Γιώργου Παπανδρέου σε ένα περιοδικό της Πάτρας. Ο κος Παπανδρέου, ούτε λίγο ούτε πολύ προτείνει την “αντικατάσταση” της Κυβέρνησης Μητσοτάκη με «μια προοδευτική διακυβέρνηση, ριζοσπαστική, οραματική αλλά και ρεαλιστική». Για να μην αφήσει αμφιβολίες, προσέθεσε ότι «θα πρέπει να συμμαχήσουν προοδευτικές δυνάμεις». Δηλαδή προτείνει τη σύμπλευση του ΠΑΣΟΚ με τον ΣΥΡΙΖΑ.
Το κόμμα που έχει βασίσει την επιρροή του στην σύληση του κουφαριού που άφησε ο ίδιος ο Παπανδρέου. Το κόμμα του οποίου η ρητορική βασίστηκε στην καταδίκη των πεπραγμένων του “παλαιού πολιτικού συστήματος”. Κατά κύριο λόγο δηλαδή των Κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ. Στο κόμμα που εγκόλπωσε σιωπηλά ακόμη και τις κατηγορίες (αλλά και τους υβριστές) κατά της ίδιας του της οικογένειας. Την οποία είχε χαρακτηρίσει ως “κόζα νόστρα”.
Το δεύτερο περιστατικό συνέβη προχθές και ήρθε σαν Νέμεση να θυμίσει στον Παπανδρέου όσα με χρησιμοθηρικό τρόπο επιχειρεί να περάσει στο “ντούκου”. Το εφετείο Αθηνών καταδίκασε τον Πάνο Καμμένο για τις άθλιες συκοφαντίες κατά του αδελφού του, Αντρικού. Ο Καμμένος, κατηγορούσε επί σειρά ετών τον Αντρίκο ότι κάνοντας χρήση εσωτερικής πληροφόρησης (μέσω του ίδιου του Γιώργου Παπανδρέου) αγόραζε ασφάλιστρα κινδύνου κατά της χρεοκοπίας της Ελλάδας και δι’ αυτών κερδοσκοπούσε.
Σε τι προσβλέπει λοιπόν ο Παπανδρέου, ο τελευταίος Πρωθυπουργός της άλλοτε “μεγάλης δημοκρατικής παράταξης” προτείνοντας ευθέως τη σύμπλευση με τον ΣΥΡΙΖΑ; Με το κόμμα που αποδέχθηκε τις κατηγορίες Καμμένου και τις οποίες “μετέφρασε” στη συριζαϊκή διάλεκτο προκειμένου να στηρίξει πάνω τους το κίνημα των αγανακτισμένων;
Δεν πρόκειται περί αγνού μαζοχισμού. Μαθημένος να βρίσκεται κοντά στην εξουσία, ο Παπανδρέου δεν θέλει να αποδεχθεί την αποστρατεία του ίδιου και της “οικογενειακής παράταξης”. Προτιμά να στρατευθεί στην αυλή του Τσίπρα έστω και σε ρόλο ανθυποκομπάρσου. Ο ΣΥΡΙΖΑ άλλωστε μαζεύει ακόμη και τα “λιμά” της παράταξης του που αποφασίζουν να αυτομολήσουν. Ο ίδιος πιστεύει ότι μπορεί να διαπραγματευτεί το βαρύ όνομά του αλλά και το γεγονός ότι ακόμη και σήμερα ελέγχει ένα κομμάτι της παραπαίουσας παράταξης.
Με τη στάση του υπονομεύει ουσιαστικά την προσπάθεια ενός άλλου κομματιού του ΠΑΣΟΚ, το οποίο επιχειρεί να ορθώσει έναν ρεαλιστικό αντιπολιτευτικό λόγο απέναντι στην Κυβέρνηση αλλά και απέναντι στον άκρατο λαϊκισμό του ΣΥΡΙΖΑ. Υπονομεύει την προσπάθεια μιας αυθύπαρκτης σύγχρονης κεντροαριστεράς που δεν μοιάζει σε τίποτε με το νεοκομμουνιστικό υβρίδιο του ΣΥΡΙΖΑ.
Θα ήταν σίγουρα πιο βοηθητικό για την παράταξή του αλλά και για τον ίδιο, να υπερασπιστεί τα πεπραγμένα του και να βοηθήσει στην προσπάθεια ανοικοδόμησης του χώρου. Προτιμά όμως να παίξει τα πολιτικά ρέστα του και να συμπλεύσει με τους “κηπουρούς” του και τα απομεινάρια μιας “προοδευτικής” όπως την θεωρεί ο ίδιος αριστεράς.
Ίσως ήρθε η ώρα για το μεγάλο ξεκαθάρισμα του ΠΑΣΟΚ. Αν έχει μία ελπίδα να ανασυσταθεί και να πρωταγωνιστήσει. Αυτό δεν μπορεί να γίνει πατώντας σε δυο βάρκες και σίγουρα όχι αποδεχόμενο δια της συμπόρευσης με τον ΣΥΡΙΖΑ τις κατηγορίες εναντίον του. Υπ’ αυτή την έννοια και μόνο -της θρυαλλίδας δηλαδή των εξελίξεων- η στάση του Παπανδρέου μπορεί να είναι χρήσιμη στην παράταξή του.
