Τι αλλάζει στο πολιτικό σκηνικό η συμμετοχή 270.000 ψηφοφόρων στις εκλογές του ΚΙΝΑΛ και η νίκη Ανδρουλάκη;
Πρώτα από όλα αναδεικνύει την ανάγκη για σοβαρή και αξιόπιστη αντιπολίτευση. Η μαζική συμμετοχή υποδηλώνει πόσο επιτακτική είναι αυτή η ανάγκη, λόγω της διαπιστωμένης πια αδυναμίας του ΣΥΡΙΖΑ να ασκήσει το ρόλο του.
Η πανδημία, που υποτίθεται ότι ίσως κρατούσε τον κόσμο μακριά από τις κάλπες, είναι αυτή που τον έφερε τελικά στις κάλπες. Η σοβαρή και υπεύθυνη στάση του ΚΙΝΑΛ σε αυτή την κρίση ενίσχυσε την εμπιστοσύνη των πολιτών προς τον πολιτικό χώρο που είχε πληρώσει ακριβά τις δύσκολες αλλά αναγκαίες αποφάσεις τις οποίες έλαβε στην προηγούμενη μεγάλη κρίση των μνημονίων.
Η μαζική προσέλευση αλλά και η καθαρή πρωτιά του Νίκου Ανδρουλάκη επιβεβαιώνουν επίσης ότι οι πολίτες ψάχνουν λύσεις προσανατολισμένες στο μέλλον και δίνουν εύκολα ευκαιρίες ανανέωσης, σε μια εποχή που τα πολιτικά κόμματα και οι πρωταγωνιστές τους αποδεικνύονται γρήγορα αναλώσιμοι.
Οι ευκαιρίες κερδίζονται (δίνονται από τους πολίτες) σχετικά εύκολα, οι προσδοκίες που καλλιεργούνται είναι μεγάλες, η εμπιστοσύνη των πολιτών είναι δεδομένη στο ξεκίνημα αλλά και το τίμημα που πληρώνει όποιος δεν τα καταφέρνει να ανταποκριθεί τελικά είναι βαρύ. Η περίπτωση Τσίπρα είναι ενδεικτική.
Οι εξελίξεις στο ΚΙΝΑΛ είναι διδακτικές και για τη ΝΔ και για τον ΣΥΡΙΖΑ. Οι 270.000 που ενδιαφέρονται για ισχυρή και αξιόπιστη αντιπολίτευση δεν μπορεί να αφήσουν αδιάφορη την κυβέρνηση.
Ο Μητσοτάκης, εκλεγμένος ο ίδιος από τη βάση ως αρχηγός κόμματος της αντιπολίτευσης, γνωρίζει καλά πόσο σημαντική είναι η εκδήλωση εμπιστοσύνης σε έναν πολιτικό χώρο και στον αρχηγό του με τέτοια μαζική, δημοκρατική διαδικασία.
Ο Τσίπρας, από την άλλη, εγκλωβισμένος στους κομματικούς του περιορισμούς, θα αντιλαμβάνεται τώρα ότι οι θεωρίες περί «προοδευτικής διακυβέρνησης» είναι λόγια κενά περιεχομένου, όταν ο χώρος τον οποίον λεηλάτησε πολιτικά ανασυντάσσεται κοιτάζοντας στο μέλλον με στόχο να ξαναγίνει ο δεύτερος πόλος του πολιτικού σκηνικού.
Έχει άραγε ο Τσίπρας το κουράγιο να ζητήσει πριν τις εκλογές την επανεκλογή του από τη βάση; Θα τολμήσει να μετρήσει τις δυνάμεις του με μια ανοιχτή διαδικασία, όπως κάνουν τα άλλα δυο κόμματα;
Το βέβαιο είναι ότι οι εξελίξεις στο ΚΙΝΑΛ δεν του επιτρέπουν να υποδύεται πως δε συνέβη τίποτα. Η πιθανή εκλογή Ανδρουλάκη σε πρώτη φάση δε φαίνεται να τον συμφέρει.
Ένας νέος και άφθαρτος αρχηγός στο ΚΙΝΑΛ μπορεί πιο εύκολα να του πάρει ψήφους σε σχέση με άλλους τους οποίους θα αντιμετώπιζε ως εκπροσώπους του «παλιού πολιτικού συστήματος».
Η εκλογή Παπανδρέου θα του ήταν πιο βολική για το σενάριο της «προοδευτικής διακυβέρνησης», η εκλογή Λοβέρδου επίσης θα τον βόλευε γιατί θα έπληττε κυρίως τη ΝΔ, από την οποία ο πρώην υπουργός του ΠΑΣΟΚ με τη «δεξιά» ατζέντα θα ήταν πολύ πιο εύκολο να αποσπάσει ψήφους.
Ο Μητσοτάκης θα ένιωθε μεγαλύτερο κίνδυνο αν είχε εκλεγεί αρχηγός του ΚΙΝΑΛ – ΠΑΣΟΚ ο Λοβέρδος, γιατί αυτός θα μπορούσε πιο εύκολα να εισπράξει την όποια δυσαρέσκεια από τη ΝΔ.
Με τον Ανδρουλάκη ή τον Παπανδρέου η εγγύτητα του χώρου ΚΙΝΑΛ – ΠΑΣΟΚ είναι μεγαλύτερη προς την πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ. Είτε για πιθανή συνεργασία είτε για (πιθανότερο) ανταγωνισμό που θα οδηγήσει σε διαρροή ψηφοφόρων του ενός προς τον άλλον.
