Μπορούμε να συνεχίσουμε να κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας. Ή, όπως ο ελέφαντας στην παπαρούνα. Δεν έχετε δει ποτέ κανέναν ελέφαντα πίσω από παπαρούνα, έτσι δεν είναι; Είδατε τι ωραία που κρύβεται; Λοιπόν, ας σοβαρευτούμε. Μπορούμε να συνεχίσουμε να διαβάζουμε αναλύσεις για τα οικονομικά της Τουρκίας, τα προβλήματα στο εσωτερικό της, το κουρδικό κοκ. Αλλά, η αλήθεια είναι πως η γειτονική χώρα δυναμώνει. Αυτό δείχνουν οι συντελεστές ισχύος της, με κυριότερο “όπλο” το δημογραφικό της. Η Τουρκία έχει έναν νεανικό πληθυσμό ο οποίος θα διεκδικήσει και θα πάρει το μέλλον που του ανήκει. Με ή χωρίς τον Ερντογάν. Το ερώτημα είναι τι κάνουμε εμείς; Πώς μιλάμε με αυτά τα παιδιά; Αυτοί είναι οι γείτονες. Όχι ο Τούρκος πρόεδρος. Και τι κάνουμε για τα δικά μας παιδιά; Αν κάνουμε παιδιά και πώς τα μεγαλώνουμε. Γιατί, αν θέλουμε να κρατήσουν τη χώρα που θα τους παραδώσουμε, θα πρέπει να τους πούμε ότι κατά πάσα πιθανότητα θα πρέπει να το κάνουν οι ίδιοι. Δεν θα αυξηθούν οι γεννήσεις στην Ελλάδα, ούτε από την ΕΕ, ούτε από το ΝΑΤΟ. Μόνο οι νέοι μας μπορούν. Μόνο οι νέοι μας μπορούν να γίνουν περισσότεροι και καλύτεροι. Βασικά, όσοι χρειάζονται για να συνεχίσουν να απολαμβάνουν αυτή την υπέροχη χώρα.
Και εμείς οι ίδιοι, οι μεγαλύτεροι, θα πρέπει να αλλάξουμε μυαλά, όσο ακόμη έχουμε ζωή. Δεν είναι δυνατόν να βλέπουμε Έλληνες Κύπριους να σπάνε τηλεοπτικό σταθμό στη Λευκωσία για τα εμβόλια όταν δίπλα τους κάνει γιορτές για την εισβολή και κατοχή ο Ερντογάν. Είναι ντροπή. Ας σοβαρευτούμε επιτέλους. Εκτός κι αν δεν μας αξίζει ο 21ος αιώνας. Εάν συμφωνήσουμε ότι μέχρι εδώ ήταν. Καλά περάσαμε, ας αφήσουμε χώρο για τους επόμενους. Εκείνους που θέλουν να ζήσουν. Θέλουν να γεννήσουν και να γεννηθούν. Θέλουν να αγωνιστούν. Να ερωτευτούν και να απολαύσουν. Οι γενιές που είμαστε στην Ελλάδα αυτή την περίοδο θα πρέπει να λάβουμε μια σειρά κρίσιμων αποφάσεων. Για τους εξοπλισμούς. Για τη δουλειά πέρα από την ασφάλεια του Δημοσίου. Για τη ζωή στην επαρχία. Την επιστροφή, γιατί όχι, στη γη. Στα αγροτικά επαγγέλματα. Την επένδυση στη βιομηχανία. Τι πάει να πει δεν τους ταιριάζει του Έλληνα το εργοστάσιο; Και ποιος θα φτιάξει μάσκες και γάντια την επόμενη φορά που μια πανδημία θα χτυπήσει την πόρτα μας;
Κανείς δεν θα μας περιμένει. Η Τουρκία δυναμώνει. Εμείς; Σε αυτό το ερώτημα η απάντηση θα πρέπει να δοθεί άμεσα. Αυτό είναι ένα θέμα που πρέπει να απασχολεί τον δημόσιο διάλογο, αντί να διχαζόμαστε επί παντός του επιστητού. Από την ασφάλεια του καναπέ, βεβαίως. Λατρεύω τους καναπέδες. Αλλά, είναι υπέροχοι μόνο μετά από μία κουραστική μέρα στη δουλειά. Σε κάθε άλλη περίπτωση, είναι απλά μία “δίνη” που σε ρουφάει. Προς τα κάτω. Πιο χαμηλά, πιο χαμηλά, πιο χαμηλά…
