Αθάνατο τραγούδι, τραγουδισμένο τόσο υπέροχα από την Βίκυ Μοσχολιού, όσες φορές και να τ΄ακούσεις δεν το βαριέσαι…
«Σοφά τραγούδια, βγαλμένα μέσα από την ζωή», που έλεγε και η μανούλα μου, γι αυτό σας λέω αγαπητοί μου συμπολίτες, θέλει σοφή σκέψη για να φτάσουμε στην σωστή απόφαση κι η απόφαση με ποιους θα πάμε και ποιους θ αφήσουμε, τώρα ακόμα πιο επιτακτικά αναγκαία, είναι να διαλέξουμε την ζωή κι όχι τον θάνατο κι επειδή κάποιοι επιπόλαια σκεπτόμενοι μπορεί να μας ρίξουν στο μονοπάτι που δεν θέλουμε να πάρουμε, αποφάσισαν άλλοι για μας και πολύ καλά έκαναν, γιατί αυτή την φορά ένα λάθος και θα ‘ναι πολύ αργά για όλους μας…
Ένας είναι ο δρόμος, όχι πολλοί, είναι αυτός που μας έδειξαν με περίσκεψη ν ακολουθήσουμε, αυτός που θα μας απελευθερώσει απ αυτό που βιώνει τους τελευταίους μήνες όλος ο πλανήτης κι εμείς μαζί, αυτό που σκέπασε τον πλανήτη μ ένα σύννεφο θανάτου και δεν πρέπει να το αφήσουμε να γίνει βροχή με θάνατο…
Είναι ο δρόμος της απομόνωσης, μένουμε σπίτι, αφήνουμε απ έξω τον θάνατο, μόνο του, δεν του δίνουμε το χέρι, δεν του δίνουμε την ανάσα μας, δεν του δίνουμε την ζωή μας, τον αφήνουμε να σβήσει μόνος του, χωρίς εμάς κι ας μας καλεί πονηρά σαν τις σειρήνες τον Οδυσσέα…
Τότε η μάγισσα Κίρκη τον προειδοποίησε, «πρώτα στο δρόμο που θα πας, θα φτάσεις στις Σειρήνες, που όλους μαγεύουν τους θνητούς όσοι κοντά τους φτάσουν, όποιος ζυγώσει ανύποπτα κι ακούσει τη λαλιά τους, αυτόν πια δε θα τον χαρούν το τρυφερό του ταίρι και τα μικρά παιδιά του»…
Όχι λοιπόν δεν θα πάμε, θα ‘ρθουν κι άλλες Άνοιξες θα ‘ρθουν κι άλλα καλοκαίρια …
Γιατί όπως λέει και το σοφό τραγούδι, «μες στη ζωή δρόμοι ανοίγονται σωρό κι όποιον γουστάρεις τον τραβάς κι όπου σε βγάλει, μα είναι κι ένα μονοπάτι πονηρό που πάει ντουγρού στην κατηφόρα τη μεγάλη…
Το μονοπάτι σαν θα πάρεις μια βραδιά, τον ίσιο δρόμο μια για πάντα τον αφήνεις κι ολημερίς θα κουρελιάζεις μια καρδιά κι ένα κορμί μες τα κουρέλια της θα ντύνεις…
Εκεί ξεχνάει κι ο Θεός για να σε δει, περνάς και φεύγεις και δεν κλαίει ανθρώπου μάτι, ένα σκουπίδι παραπάνω δηλαδή, μες στης ζωής το πονηρό το μονοπάτι»…
Γι αυτό όλοι μαζί σφιχτά, υπάκουα, συσπειρωμένα και με στρατιωτική πειθαρχία, κλείνουμε έξω τον ιό φονιά και μένουμε σπίτι, για ένα καλύτερο αύριο, για μας, τα παιδιά μας, τα εγγόνια μας, τους ηλικιωμένους γονείς μας, λίγο ακόμα, δεν πειράζει, ας δούμε την Άνοιξη από μακριά, θα ‘ρθουν κι άλλες πολλές… καλά να ‘μαστε…
